Een moeilijk begin

De boodschappers van onheilstijdingen hebben dan toch van me gewonnen. Een kort telefoongesprek met een vriend van vroeger die me vertelde dat ook hij overstag was gegaan na de zoveelste dronedreiging boven Volkel was de onzichtbare hand die nog nodig was om me richting supermarkt te drijven. Ik mocht dan sceptisch zijn, maar dat betekende nog niet dat ik mijn naasten daarmee mocht duperen. Ineens zat ik toch met het idee in mijn hoofd dat ik al in de eerste oorlogsdagen aan zou moeten bellen bij buurtgenoten voor water, brood en maandverband. Zoveel had de overheid dan toch maar bereikt met haar noodfolder en spotjes over stroomuitval en ander ongemak. Zaterdagmiddag stelde ik met de oudste dochter (10) in de Vomar een noodpakket samen. Behalve heel veel water kozen we vooral lekkere dingen die lang houdbaar zijn. En brokken, droogvoer en kattengrit voor onze katten Jozef en Olga.

Waarom gingen we bij oorlogsdreiging niet gewoon in de woonkamer zitten? Of gewoon achter de boekenkast zoals andere mensen in oorlogssituaties doen?

Daarna reden we de volle winkelkar tot aan de voordeur waar we de spullen naar onze kelder brachten. Ze vroeg wat ik eigenlijk van ons verblijf in de kelder verwachtte, want waarom gingen we bij oorlogsdreiging niet gewoon in de woonkamer zitten? Of gewoon achter de boekenkast zoals andere mensen in oorlogssituaties doen? (Ze is bezig met de verstripte versie van het Dagboek van Anne Frank die we na een bezoek aan Het Verzetsmuseum in de museumwinkel kochten). Tja, wist ik veel. Ik ben opgegroeid met het idee dat oorlog nu eenmaal oncomfortabel is en dat het gevaar van boven komt, tegelijkertijd werd dat gelogenstraft door de oorlogservaringen van mijn moeder die in haar dementie juist begon te vertellen dat het heel slim van haar was geweest dat ze niet in de kelder zat toen haar ouderlijk huis bij de bevrijding in brand was geschoten.

„Gewoon in de werkkast”, zei ze tegen de huishoudelijke hulp, daar bewaarde ze toevallig ook de schoonmaakmiddelen.

De oudste dochter kondigde bij het inruimen van de stellingen ondertussen alvast luidkeels aan dat ze bij eventuele oorlogsdreiging gewoon met een iPad op haar kamer bleef zitten. „Je hoeft je er niet op te verheugen, ik doe niet mee. Het wordt ongezellig.”

Bij de komende oorlog worden de eerste 72 uur het zwaarst.