Nederland haalt opgelucht adem na gevoelig staatsbezoek aan Suriname: echte escalatie over herstelbetalingen blijft uit

De periode-Bouterse is dan wel achter de rug, de nasleep van het slavernijverleden kon in potentie voor ongemakkelijke confrontaties zorgen. Een ritueel om vergiffenis voor de koning verliep goed. Een gesprek met de nazaten ging moeizamer, vooral omdat er op hoge toon om herstelbetalingen werd gevraagd.

De 66 miljoen die het kabinet-Rutte 4 voor Suriname had vrijgemaakt is bijlange na niet genoeg voor de wensenlijst om de geopperde reparatierekening van zorg, onderwijs, waterbeheer, ondernemerschap en ’traumaverwerking’ van te betalen. President Simons hint er op dat er vroeg of laat toch meer moet gebeuren.

Maar echte escalatie op dit onderwerp bleef uit, want ook Paramaribo weet dat eerst de beladen relatie met de voormalige kolonisator duurzaam hersteld moet worden.

En dus was de Nederlandse delegatie tevreden dat de headline Excuses koning voor slavernijverleden in Suriname geaccepteerd de verslaggeving domineerde. 

Verloedering

Wie intussen Paramaribo en omgeving beziet, krijgt de indruk dat de tijd stil heeft gestaan. De adembenemende schoonheid van de natuur van het land vertaalt zich niet in het koesteren van de eigen leefomgeving. Straatafval, verloederde gebouwen en infrastructuur die flink achterloopt vergeleken met heel wat andere Zuid-Amerikaanse landen.

Het staatsbezoek is hier op radio en tv uitgebreid besproken, maar de gewone Surinamers gingen er bepaald niet massaal de straat voor op. Heel anders dan 47 jaar geleden, zo herinnerde een seniore Paramaribo’er zich, toen mensen in groten getale al vanaf luchthaven Zanderij Juliana langs de weg stonden toe te juichen. 

’Koloniale inmenging’

Met de visite van haar kleinzoon wordt de onafhankelijkheid van Nederland extra luister bijgezet. Inmiddels zijn Chinezen neergestreken en ook de Amerikanen hebben belangstelling om de ontdekte olie te winnen. Nederlandse bedrijven proberen eveneens een graantje mee te pikken. 

Haagse bemoeienis met dit alles wordt door de plaatselijke politiek niet onverdeeld enthousiast ontvangen, want riekt naar ’koloniale inmenging’. Maar tegelijkertijd moet ook geconcludeerd worden dat het gigantische potentieel van Suriname, ook zonder Nederlandse betrokkenheid, de afgelopen vijftig jaar nauwelijks uit de verf is gekomen.